Λένε πως η μαγεία του χιονιού χάνεται όταν σταματήσει να πέφτει! Μπορεί τις περισσότερες φορές αυτό να ισχύει… Το πρωί των Θεοφανείων όμως, στα στενά σοκάκια του Αγιάννη πέριξ της εκκλησιάς του Προδρόμου, ο ήλιος που “χε ξεπροβάλλει από νωρίς και το ολόφρεσκο χιόνι της προηγούμενης μέρας – το «παλιό» της πρωτοχρονιάς , είχαν φροντίσει ο Καράγιαλης και οι στάλες το απογευματάκι της Κυριακής να το διώξουν σχεδόν όλο – μετέτρεψαν τη βόλτα μας στο παρθένο χιόνι σε κάτι που η λέξη «μαγεία» το αδικεί. Τόσα χρόνια έχω γυρίσει σπιθαμή προς σπιθαμή ολόκληρο το χωριό αμέτρητες φορές. Σαν και τούτη τη βόλτα όμως δε βάζω καμιά. Το ταπεινό χωριό μας, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, απέπνεε μια τόσο πρωτόγνωρη ομορφιά, άγρια και γαλήνια συνάμα, που σαν ταξίδι στο χρόνο έμοιαζε…
Μέχρι και αυτοσχέδιο Σταυρό πετάξαμε στα νερά κάτω απ” τον αιωνόβιο Πλάτανο, δίχως ίχνος ασέβειας προς την Ορθόδοξη Τελετουργία! Δεν μπορεί, έτσι θα κάναν κι οι παλιοί… Μόνο ο θόρυβος της κάμερας ακουγόταν, λες κι ήθελε να μας ξυπνήσει, θυμίζοντας μας πως όλες κείνες οι στιγμές φυλάχτηκαν κι αλλού για πάντα, εκτός απ” τη μνήμη μας που ανεξίτηλα χάραξαν! Τα χρώματα που παίρναν οι νιφάδες του χιονιού απ” τις αχτίδες του ήλιου, τα δέντρα που πάλευαν ν” αντισταθούν στο βάρος του λευκού προσωρινού τους επισκέπτη, το νερό που ξεχείλιζε τη στέρνα, ο ήχος της απόλυτης ηρεμίας και, και, και… Συγχωρήστε τη γραφική «ποιητικότητα» μου, αλλά ήταν τέτοια η εμπειρία που βγαίνουν τα λόγια αβίαστα… Θα μπορούσα να γράφω και να γράφω και να γράφω αλλά θα προτιμήσω να αφήσω τις φωτογραφίες – και μερικές απ” το ταξίδι της επιστροφής στο Γιαλό – να σας ταξιδέψουν…
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες ΕΔΩ
